"Seçişler Vazgeçişler Burger King Adavapuru"

 Bugün Burger King önünde bekleyen güzelce bir hatun kişi gördüm. Kendisi uzun süredir bekliyordu her halinden anlaşılır şekilde. O anda aklıma gelen eski bir hikayeyi size aktarıyorum..



Size daha önce pek az kişiye anlattığım bir olaydan kısaca bahsetmek istiyorum..

Yıllar önce belki de aylar hiç uğraşmayın ser veririm sır vermem=)
O zaman dilimindeki sevgilimle buluşmak için malum buluşma mekanı Taksim Burger King önünde dikiliyordum. Trafik mi oyalanmadan mı bilinmez ben neredeyse 1 saate yakın orada bekledim. Ara sıra içeri girip bir şeyler atıştırdım. Sonra gene bekledim. Bekledim. Artık sıkıntıdan etraftaki tiplere sardım. Etrafımda devir daim devam ederken değişmeyen tek şeyin bu değişim olduğunun ama buna ek olarak ben ve diğer hatunun da olduğunun farkına vardım. Biz de değişmiyorduk. Herkesi birisi alıp gitmişti. İki kişi beklemeye devam ediyorduk. Bir süre sonra elimizdeki telefonlar ceplere girdi umutsuzca. Bakışmalar başladı kaçamak kaçamak. Kötü bir niyetimiz yoktu vallahi=)) Bizimkisi kaderdaşlık.

Sıkıntıdan bir cesaret geldi kafamı bir kaldırdım bana bakıyor kedi gibi. Dayanamadım hala gelmedi değil mi seninki de dedim=S Kız bir renk attı önce sonra geri geldi gülümseyerek evet dedi kafasını sallayıp. Bize bir çölde insan bulmuş atmosferi sinercesine yazık bize ne olacak bu bekleyen insanların hali tadında sohbetler serpildi. Baya bir kaynaşmıştık. Bak hala pis pis sırıtıyorsunuz. Ne yapalım sıkıldık saatlerce beklemekten. Sonra e ne yapacağız hiç gelmezlerse dedik. Hatun vallahi benim bir planım yok ama acelem de yok diyerek Anadolu'nun kapılarını Türkler'e açmış bulundu. Ben tam atımın üstünde şaha kalkacakken bir baktım titriyorum. Tamam kız güzeldi de o kadar da değil. Cep telefonuymuş titreyen..

Geldim geldim özür özür laflarını duyarken hala hatuna bakıyordum. O da umutsuzca bana bakıyordu. Hem sevinç hem hüzün bir aradaydı benim için o anda. Sevgilim üzerime atlar gibi sarılıp öptü. Kadınlar ve 6. hisleri mi dersiniz artık bilemem. Ben tabii olay mahalinden biraz uzaklaşmıştım kızın dibine girmeyelim diye. Ucuz atlattın dedim. Biraz daha gelmesen gidiyordum dedim. O da evine kadar gelirdim bana ne bana ne diye şımarırken içimden ılan ne evi baya baya gidiyordum dedim çok uzaklara=)))

Sevgilime sarılmış yürürken geriye dönüp baktığımda o kızın hala beklediğini görüp bir iç çektim. Bu kadar güzel sevimli bir kızı neden bu kadar bekletir bir adam diye. İçim burkuldu o an. Sonra tekrar arkama döndüğümde orada kimsecikler yoktu.

Hayal olamazdı herhalde. Değildi eminim. Ama o ana hem sevinip hem üzülmenin nasıl bir şey olduğunu hissetmiştim. Tabii ki doğru kararı verip sevgilimle yoluma devam ettim. Ancak yoluma devam ettiğim sevgilimle o yolun sonu hiç de güzel bitmemişti.

Cık! Ayrıntı vermem. Aklınıza ilk gelen hatun da değil atlamayın hemen;)

Belki de kırılma noktalarından biriydi o kız hayatımın kıyısındaki. Kazayla binilen vapurlar gibi şaşkınlık ve korkuyla başlayıp güzel anılarla bitebilecek bir yolculuk gibiyken inatla Kadıköy vapurumu bekledim saatlerce o gün.

Oysa Adavapuru çok daha davetkardı o güneşli pazar gününde..

Sevgiler...


Photograph by İdil Dizdar.
All rights reserved©

                                                       

"Yeni Kısa Film Senaryom Üzerine"

Uzun zamandır aklımı kurcalayan, finalini bulamadığım kısa filmimin sonunu sonunda yazdım. Onur'a bu konudaki katkılarından dolayı teşekkür ederim. Nevizade'de içtiğim bira ve muhabbetin derinliği beni final yazma noktasına kadar getirdi.

Hatta çekim malzemeleri üzerine bile düşünmeye başladık henüz oyuncu bulamazken. Heyecanlandım en azından. Uzun zamandır hiçbir şey beni bu denli heyecanlandırmamıştı. Yıllar önce henüz öğrenciyken bu heyecanı yaşardım. Bir kısa filmin senaryosunun bitirme ve çekmek için plan yapmaya başlama hali yani bahsettiğim.

Başımın belası kadınlardan birinin iç dünyasını anlatan, bir kadının çaresizce geçmişinden kaçışını sürpriz bir finalle anlatan bir film yazdım.

Aslında 6-7 ay önce Bosna - Hersek'de askerken yazdım bu senaryoyu. Dilini bilmediğim, insanlarını tanımadığım, hep soğuk ve puslu bir havası olan bu savaş adlı eski sevgiliyi unutamayan ülkede, yağmur taneleri henüz mayınlardan kurtulmuş o "özgür" toprağa düşerken, etrafımda 27 farklı dil konuşan askerlerin arasında tek başına sportif haliyle onu gördüm. Kulağında i-pod'u koşuya çıkmış yabancı bir asker. Bu askerin kadın olması da kafamda çakan şimşekleri tetikleyen etken oldu belki de. Erkeklerin çoğunlukta olduğu bir ortamda güçlü ve kararlı olduğu kadar ekstradan zerafeti de içinde barındıran bu müthiş varlık algılarımı bir anda sekteye uğratmıştı.

Hemen kamuflajımın cebinden küçük not defterimi çıkarıp, yazmaya başlamıştım. Ancak finalini bir türlü bulamamıştım. Alternatif iki son yazdığım halde içime sinmemişti.

Zaten kafamı bir türlü toparlayamadığım, hatta aramızda kalsın ağır nevrotik ve depresif bir dönemdi. Psikoza doğru gitmeye başladığını hissettiğim anda 2 hafta geçmişti. 2 haftadır doğru dürüst yemek yemediğimi fark edince ve aynada kendime baktığımda bir ölünün yüzünü gördüğümde durmam gerektiğini anlamıştım.

Kendime Cem Mumcu'nun deyimiyle bir "restart atarak" yola devam etmeye karar vermiştim. Daha sonra Ankara'da attığım restart bundan daha tehlikeliydi ama sonuncuydu. Normal her neyse ona dönmeye başlamıştım. Ancak bu hikaye başıma bela olmaya başlamıştı. Çekmek istediğim, anlttığım insanların "abi çekelim bunu süper" dediği bu hikayenin sonu gelmek bilmiyordu.

Neyse ki dün gece bunu halletim.

Henüz senaryomu sizlerle paylaşmayacağım. Düzeltmeleri yaptıktan sonra sinopsisi size vereceğim meraklanmayın.

Hee bu arada unutmadan "Seven"i tekrar izledim biraz önce. Peh Sana Fincher peh diyorum sadece! Bu nasıl bir filmdir! Social Network'ün üzerine izlemek de değişik oluyor. Eskiye rağbet olacak bit pazarına nur yağacak bence diyorum o nedenle. New York'da Five Minare'yi henüz izlemedim. Sinemaya gitmeme engel olan tüm dostlarım yüzünden. Bu kadar mı sevilmez bir film arkadaş! Meraktan öleceğim ama.
Neyse biri beni götürür diye umutla beklemekteyim..

Şimdilik bu kadar. Beni özleyin anacığım. Baaay=)

Tut Yüreğimden Ustam

Ustam!
Aklım firarda.
Gözbebeklerimde müebbet hüzün,
Dilimde ay kesiği bir yara,
Düşüm kırık dökük,
Umudumun boynu bükük,
Bir öksüzün omuzlarında sukut.
Yüreğim sana emanet sıkı tut.
Tut ki; kancık pusulara düşmesin.
Bir hain kurşunu gelip deşmesin.
Ustam,
Ne zaman o senin bildiğin zaman,
Ne sevda gördüğün masallardaki.
Eskiden,
Halı tezgahında dokunurdu aşklar,
Nakış nakış, körpe kız ellerinde.
Mendillere yazılırdı isimler,
Yüreklere kazılırdı gizlice.
Sevdalılar asil ve de yürekli
Sevdalar, kavgalar iki kişilik.
Oysa şimdi;
Çorak gönüllere ekiliyor sevdalar seher vakitlerinde.
Meşru sevdalardan,
Gayrı meşru acılar doğuyor kundaklara,
Günahkar gecelerden.
Beni herkes sevdaya asi sanır,
Oysa aşk, beni nerde görse tanır,
Hasret tanır,
Zulüm tanır,
Ölüm tanır,
Yüzüm yüzümden utanır.
Yorgunum ustam;
Ne katıksız somun isterim senden,
Ne bir tas su,
Ne taş yastıkta bir gece uykusu.
Var gücünle asıl sükunetime,
Çığlığım kopsun,
Uzat ellerini güneşe dokun,
Uyandır uykusundan,
Tut yüreğimden ustam tut,
Tut beni, sür güne…

                         
                         Serkan Uçar

"Öylesine bir rüya"

Tam her şey bitti derken gene başa dönmek mi yani hayat?

Gerçekten istemekle bitmiyor, ya da yolların sonu görünmüyor. Sanki bir döngü var. Kırılması gereken. Belki de döngü yok. Döngünün kendisi biziz.
İnanmak, güvenmek, umut etmek, beklemek.
"Yardım et ruhum, yardım et bana" diyor ya şarkıda o çelimsiz adam.
"Elimde güller varmış, üstüm başım kan olmuş" diye..

Anlamamak, anlaşamamak, belki de yanlış anlamak üzerine kurulu bu döngü.
Pişmanlık yok içinde ama. "Denemesi bedava" diyor genç ruh. "Denemesi bedava."

Yollarda geçen aşk anlarından ibaret. Aşk anları... Menzile varmaktan daha mı önemli ki yolda olmak?
Yolda olmaktan ya da menzile varmaktan daha önemli olan yolda kiminle olduğunmuş.
"Yol arkadaşım gördün mü, duydun mu olup bitenleri" diyor ya o deniz kokan minik kadın.
O durum aslında bu durum.
Fonda sakin bir şarkı dönüyor hayatımda sanki Victor Deme ya da Jehan Barbur tadında. Her şey yazıldığı gibi gidiyor.
Boşa uğraşıyor esas oğlan. Sonu belli her bölümün. Sürpriz sona daha çok var.
Herkes ellerinde çekirdekler, bir yandan mendiller hazır bekliyor. İçlerinden geçen final belli. Ancak sürpriz final olmayacak gibi geliyor bana.

Benzer maceralarla biraz daha uzamalı diyor Yapımcı. Böyle gayet iyi diyor. Değişen bir şey olmuyor. Giden gittiğiyle, kalan kaldığıyla kalıyor. Ara sıra uğranılan duraklar hoşnut değil bu durumdan. Son durak olmak isterken her durak, nasıl devam edecek ki bu yolculuk. Aradığı durak değil yol  arkadaşı aslında adamın çünkü. Kimse anlamayı denemiyor. Herkes kendi bencilliğinde, kendi mutluluğunda ve hayallerinde nefes alıyor. "Senin hayallerinde sana gülümseyen kadın o yol arkadaşı" diyor yaşlı adam bana. "Benim hayallerimde gülümseyen bir kadın yok ki" diyorum yaşlı adama. "Az önce gitti tepelere doğru" diyor. Tepelere gidiyorum ama kimse yok. Uçurumdan aşağı bakıyorum korka korka. Aşağıda kayaları döven kızgın dalgalar var sadece. Bu sadece bir rüya diyorum kendi kendime. Ne salağım. Gülümsüyorum gökyüzüne bakıp sonra. Patika bir yol bulup devam ediyorum yoluma. Binlerce çiçek arasından, binlerce renk arasından, geçiyorum baş döndüren sarhoşluğunda binlerce kokunun. "Düşümü aklıma katsam" diyorum, "yolu bulur muyum?" Sonra gene o ses: " Arkana bakma evlat. Devam et." Devam ediyorum. Patikalar yamanlaşıyor gitgide. Zorlanıyorum. Tepeden yaşlı adam gülümsüyor. Daha hızlı çıkıyorum.

Tepede rüzgar alabildiğine dans ediyor. Yapraklar uçuşuyor her yerde. Gene o müzik derinden geliyor. O yumuşak kadın sesi...

Umutsuzca bakıyorum manzaraya. Martılar çığlıklar atıyorlar bana bakıp. "Üzülme be Irmak. Sıkma canını" der gibi.

Bir damla gözyaşı süzülüyor gözlerimden avcuma. Sımsıkı tutuyorum onu. Acılarımı biriktirmişim sanki o damlada. Sanki onu savurmam gerekmişçesine okyanusa. Savuruyorum ama rüzgar yüzüme o damlayı, yalnızlığımla beraber çarpıyor arsızca. Sersemliyorum o küçücük damla çarpınca suratıma.

Tam pes etmişken yara doğru gideyim derken yardan atmak geliyor içimden bu acıların kaynağı o bedeni. Bir el tutuyor ardım sıra. O yaşlı adam.

"Evlat" diyor. "Üzülme!" "Kaybettiğin herşey, başka bir surette karşına çıkar..."

Gülümsüyorum tekrar. "ama özü bir mi sureti başka olanın..." derken tam ben...

"Sabır evlat" "Sabır" diyor.

Kafamı eğiyorum ona karşı.

Yalnızlığım, en vefalı yarim sokuluyor usulca koynuma. Uyanmamacasına uyuyorum bu rüyada. Hala uyuyorum kanımca.

Uyanık olduğumu sananlaraysa söyliyim, uyanıksam bile uyku sersemiyim hala. Kolay kendime gelemem ben.

"İndirimli Aşklar"

artık
her şey

indirimde
dediler

önemsemedim.

aşk bile
dediler

inanmadım.

ta ki
bir aşkın
ne kadar
ucuzladığını

görene kadar.

ve de bir aşığın...

                                   Irmak U.

"Hayat"

>>"çok eski bir dostuyum"
diyen bir adam
gün gelir, kapımı çalarsa
benim için "öldü" deyin

güzel yüzlü
sert bakışlı
zor bir kadın
derse "geldim anılarla"
"seni çoktan gömdü" deyin.>>

 Birkaç aydır bu şarkının sözleri dolanıyor zihnimde. 

Eski dostları, eski aşkları, eskileri gömmüş olmanın farkındalığında olma hali bu şarkı
Bunun farkıda olmak yetmiyor ama. Herkesin bunun farkında olması gerekiyor. Zira yaşadığının reklamı olmaz. Reklamının yapıyorsan senin değildir o. Birileri için yaşamışsın demektir.


O nedenle eskiler eskide, o masum, temiz halleriyle hayallerde kalmalı.


İnsanlar şaşırmamalı. Ben artık gördüğüm hiçbir şeye şaşırmıyorum. O kadar çok şaşırttı ki beni son yıllarda hayat artık şaşıracak halim kalmadı. 


Öte yandan, etrafımda güzel şeylere vesile olmak çok sevindiriyor beni. Mutlu olan insanları görmek beni de ziyadesiyle mutlu ediyor. Hala bencil ve ben merkezli olamadığım için çok mutluyum. Etrafımdakileri mutlu etmek de beni mutlu ediyor çünkü. Mutluluk illa senin başına gelince mi güzel ey insanoğlu!

Tramvay yolunda tekeri sıkışan bir bebek arabasını kapıp kaldırıma çıkarmak gibi bir şey hayat. Size gülümseyen güzel bir anne vardır karşınızda çünkü. İnsanlara yardım etmenin verdiği haz vardır damarlarınızda. Daha temiz hissedersiniz kendinizi o an.

Yaşadığınız çirkin çoğu şeyi unutturur o anne ve minik bebeğinin gülümsemeleri. 

Hayat dediğiniz şey tam da burada başlar aslında. 


Eski sevgililerin hayalleri ya da yeni bir sevgilinin orada bir yerde olduğunu bilmek değil aslında hayat. 


Sana olamazsın, yapamazsın dedikleri şeyleri yapıp, onları diyenlere  bir bakış atıp güneşe doğru yürümekmiş hayat.


Kim ne derse desin, kim ne düşünürse düşünsün. Doğru bildiğinden şaşmamakmış hayat.


En güvendiğin insanların bile sana gün gelip anında kelek atıp, sonra da ama hayat böyle be ırmak demesiymiş hayat.


Ha en güzeli ne mi? 


Tüm bunların en başından beri farkında olup, farkında değilmiş gibi davranmak ve onlar son sözlerini söyleyip uzaklaşırken aslında başrolün ben olduğumu, sahnenin henüz bitmediğini bilip, onlara uzaktan mırıldanıp bir kahkaha atmakmış hayat.


En sonunda da kameraya dönüp "Oyunu kaybettiysen kuralları değiştir" demekmiş hayat.

Oyunlar kaybedilmez, eğer kuralları değiştirebilecek zekaya sahipsen.


Neden mi?


Her oyunun bir rövanşı vardır.


En güzeli de ummadığın anda olanıdır.


Tabii ki kurallar değişti. Unuttunuz mu?


Görüşmek üzere..


Telif hakkı bana aittir "taklit" değildir. Merak edenlere alıntılar belirtilir ;)

"güneş ve ay"

unuturum diye yorma kendini

öyle kolay değil unutmazsın derken,

çoktan unuturdum ben seni çoktan
ah bu şarkıların gözü kör olsun derken,

durup bir düşündü zerdüşt.

doğmayacak güneş için ettiğim dua neden diye.

madem güneş yok.

gecedir bundan sonra yarim.

ay için dua ederim.
öyle yarım değil hee
dolunay için dolu dolu.

gecenin dinginliğinde yenilerim kendimi.
yıllardır gözümü alan güneş ve terleten sıcaklık yok artık.

olmayacak bir daha.


üzülmek mi? hadi canım! ben mi?
neden ki?

biraz karanlıkta kalmak benim de hakkım.
güneş eski tadında değil ki.

kanser oluyor insan biraz yanayım derken.
kör oluyor insan biraz bakayım derken.

eskidendi dostum eskidendi.

güneş doğaldı. atmosfer tazeydi.

sonra yalanlar oyunlar.
delindi atmosfer.

öldü fesleğeneler.
gelmiyor burnuma kokuları artık.

gecenin sessizliği güzel.
oyun plan hesap yok.

cırcır böceklerinin tatlı telaşında
ateş böceklerinin romantizminde

huzur var dedi sadece zerdüşt.

huzur...

" Bebek olmak =) "

Metrodaki izdihama ortak olmuş zaten yürüyen merdivenlerde yürümeye çalışıyordum. Sanki ucunda bir ödül varmışçasına birbirine çarparak, önüne geçerek koşan onlarca insan...

Ancak zirveye çıktığımda karşılaştığım biri vardı ki onun dünyası bambaşkaydı. O bir bebekti. Babasının göğsüne askılarla astığı ve aynadaki aksine gülümseyip el çırpan bebek. Anne ve babası hayatın tüm koşturmacasını boşverip doğru olanı yapıyorlardı. Bebek oluyorlardı =)

Koşmayı bırakıp öylece durdum. Sadece seyrettim. Bebeğin gözlerindeki mutluluk uzun zamandır aradığım, belki de anlamını çözmeye çalıştığım mutluluktu. Saf, katıksız, hesapsız sadece anı yaşayarak mutlu olmak.

Uzun zamandır anlamını unuttuğum bu kavramı hayata daha yeni gelmiş bir çömezden öğrenmek normalde olsa koyardı ama bu defa başka. Bu defa Tanrı'sal bir nesneydi o çömez. Neden mi, çünkü Tanrı'nın yanından henüz ayırılan bir canlı o. Tanrı'nın kokusu hala üzerindedir. O nedenle kutsaldır bebekler. O nedenle hayatın pahasına korursun onu. Savunmasızdır çünkü. Tüm canlılara sonsuz güven duyar çünkü. Dedim ya Tanrı gibi hala insanlardan umudunu kesmemiştir çünkü.

Tagore'un da dediği gibi "Her doğan bebek, Tanrı'nın insanlardan umudunu kesmediğinin göstergesidir".


Bununla birlikte otobüste ona sarılan 5 yaşındaki ağabeyini öpen minik bebek de düşüncelere dalmama neden oldu. O kadar saf ve içten öpücüklerdi ki onlar. Hiçbir sevgilim beni öyle derin, öyle ilahi öpemedi. Sanki dedim ya Tanrı'yı görüyorsun o an. Öyle saf öyle temiz. Minicik sarı kafalı bebek. Onu öpüp mıncıklamayı çok istedim ama uzağımdaydı ve günümüzde pek hoş karşılanmıyor bebek sevmek. Hele bıyıklı ve "çivili" bir amcaysan =))

Son olarak bahsedeceğim bebek insan bebeği değil. Köpek bebeği=) O kadar tatlı bir yavruydu ki anlatamam. Ayağımın dibinde durup bakıyordu. Aldım kucağıma ve sarıldım. Yumuşacık tüyleri huzur verdi o anda. Ona kondurduğum öpücüğe verdi tepkiyse tüm dertlerimi o gün unutturdu. Yüzümü o minicik diliyle yalaması sevgiyle yaklaştığında sana nasıl sevgiyle karşılık verilebileceğinin kanıtıydı. Bunu insanlardan beklemek sadece bebeklerden beklemek mümkün. Bu minicik yavru kucağımda uslu uslu otururken sıcaklığı uzun zamandır hasret kaldığım o sevginin sıcaklığını hissettirmişti bana.

Gerçek sevgi nedir diyenlere yazdım bunu belki de. Bebek olmaktır gerçek sevgi.

Bebeklerin sevgisidir. Köpek yavrularının sevgisidir.

Küçücük yüreklerine sığdırabildikleri o kocaman sevgilerdir gerçek sevgiler. Kocaman yüreklerin içindeki yalancı ve nemli kuytu sevgiler değil..

Yolda gördüğüm ilk bebeği öpeceğim kucağıma alıp bugün.

Kendime söz verdim=)

Korkmayın baba olmayı henüz düşünmüyorum. O kadar da değil.

Araba sürmek için illa araba satın almak gerekmez. Değil mi=))

Görüşmek üzere..

"Couldn't be much more from the heart .."

Never opened myself this way
Life is ours, we live it our way
All these words I don't just say
And nothing else matters
Never cared for what they do
Never cared for what they know
But I know..

Bu şarkı açtı zihnimi, bugün. Gerçekten de sözlerde dediği gibi kimin dediği ya düşündüğü umrumda değil.. ..ama biliyorum. James'in elektro solosunda diken diken olan tüylerim ve bir şarkının bu kadar ince ince insanın içine işlemesi farklı hisler doğurdu içimde.


Aslında ne kadar uzak olursan o kadar yakın olursun bazen. Uzaklaşma isteği aslında yakınlaşmak mıdır ki? Hem evet hem hayır. Bir zamanlar için evet derdim ama artık demiyorum. Eskiden uzaklaşırdım daha yakın olabilmek adına. Tabii ki kolay değil bunu başarmak. Diğerlerinin ne dediğini umursamadan, sadece içinden gelen sesi dinleyebilmekle ancak mümkün. Yalancı gülüşlere, geçici eğlenceler ve konforlara kanmadan... Kimseyi suçlayamam insan rahatına düşkün bir canlıdır. Aynı oranda da nankör. Anında unutur önceki hayatını. Daha rahatsa, daha huzurluysa. Huzur kavramı da kişiden kişiye değişir. Hee gelelim esas meseleye.


Daha mutluysa.. En önemlisi.

Ancak mutluluk aynı ayakkabı gibidir. Rengine, şekline modeline aldanırsın. Bu algın nedeniyle ilk giydiğinde çok rahat olduğuna kanaat getirirsin. Aradığım buymuş, daha öncekiler ayakkabı değilmiş dersin.

Biraz zaman geçer. İnsanların ayakkabını beğenmesi, sana imrenmesi egonu okşar. Nerden buldun çok güzel vesaire demeleri seni kendini dev aynasında görmeye iter.

Halbuki yolda normalden biraz daha uzun bir süre yürüyünce ayağını vurduğunu hissedersin o ayakkabının. İlk zaman konduramazsın. Yok dersin eskiler de böyleydi zamanlar genişler, açılır. Ancak her ayakkabı aynı esneklikte olmaz.

Ayağını vurur. Giyememeye başlarsın. Yürümeden, araba üstünde seyahat eden bir bünyeysen eyvallah lafım yok. Hee ama ayakları yere basan biriysen işin zor demektir.


İlk zamanlar tatlı gelen yenilik hissi zamanla kendini pişmanlığa bırakır. Eski ayakkabılarını çıkarırsın o pis dolaptan. Giyersin. Ayaklarının alışık olduğu ayakkabıdır o. Giydiğin anda biz huzur kaplar içini. Ayakların derin bir nefes alır. Sen de..


Ancak eski ayakkabıların eski, pis, sıkışık dolapta üst üste durmaktan ezilmiş ve yıpranmıştır. Eskisi gibi değildir. Kıymetini bilmediğin o ayakkabılar gene de ayağını kavrar. Yağmurdan, kardan, soğuktan, gün gelir camdan, çividen korur.


Yenisini denemese aklı kalacak olan insan kişisi ise denediği için kısmen pişmandır ama sonuçta insandır. Denedim sonuçta zorla değil ya. Atarım dolapta durur. Gün gelir ayakkabım çıkıverir yolda ayağımdan, kaybederim, yırtılır, alır onu giyerim der. Zira ayakkabısız dolaşamaz insan. Yeni bir ayakkabı almadan, eskisini çıkarmaz. Hatta yenisini almaya ayağındaki eski ayakkabılarla gidecek kadar da arsızdır.


Ayakkabı olmak zordur bu yüzden. Ayakkabı olmadan da ayakkabıları anlamak zordur.


Öte yandan, bu bir genelleme değildir. Yeni ayakkabılarıyla mutlu olan da yok değildir. Vardır tabii. Ancak eski ayakkabıları giyilemezken alanlardır onlar. Koleksiyon yapanlar değildir. Ya da bir tane yedekte bulunsun diyip birini ayağında birini dolapta gün gelir kullanırım diye tutanlar değildir.


Ayakkabı olmak zordur işte.


Derdini anlatamaz kimseye. Herkes eskidin tabii alacak yeni ayakkabı der.

Sense durumu kabullenmekten başka bir şey yapamazsın.

Ayak oyunları lafı belki de buradan çıkmıştır ne dersiniz.

Sen onu camdan, çividen, soğuktan, kardan, çamurdan korusan da o yeni ayakkabısına en rahat ettiğim ayakkabım sensin diğerleri ne adiymiş demeye devam edecektir.

Bilsem zamanında yırtılırdım ayağına bir çivi batırırdım demeye başlarsın gün gelir. Şaşarsın kendine. Zamanında uğruna kendini her pisliğin içine attığın, ona çamur damlası gelmesin diye çamura bulandığın insan senden bu şekilde bahsediyor diye.

Ayakkabısındır ve pisliğe batmaya devam edeceksindir. İnsanlar değişse de nankörlükler ve bencillikler aynıdır aslında.

Zamanla tüm insanlar birbirine benzer. En çabuk da kötülükler konusunda.


Her şeyi zamana bırakıp yakınlaşmak için olmasa bile uzaklaşmak gerekir o nedenle. Dolapta beklemenin faydası olmadığını bilip, artık başka insanları pisliklerden koruman gerektiğini bilirsin ama bir gün pis ve karanlık bir dolaba atılmak riski her zaman var olmuştur ve var olmaya devam edecektir.

Neden mi? Karşındakinin adı değişse de cinsi değişmez. Huyu değişmez.

Beklenen final her daim gerçekleşmiştir, gerçekleşmeye devam edecektir.

Umutsuz olma bu kadar dediğinizi duyar gibiyim. Ben de size şunu diyorum o halde "bu kadar iyimser olmayın".

Gerçeklerle yüzleşin ve üstesinde öyle gelmeye çalışın.


Ayakkabı olmayı ben seçmedim ama karanlık dolapta kalıp kalmamak benim elimde...

Görüşmek üzere...

"I don't hate people, i just feel better when they aren't around."

Ne güzel demiş Bukowski.
Bende bu aralar aynen böyle hissediyorum.O people ın içinde person'lar da var tabii.
Ancak sözün hakkını verip inzivaya çekilme vaktinin geldiği günlerdir tecrübeyle sabit.

Onlar hep etrafta olmaya devam edeceklerine göre benim etrafta olmamam daha mantıklı ve kısa vadede işe yarayacak bir çözüm gibi duruyor.

Bakışlarımın bile değiştiğini söylüyor son günlerde dostlarım. Ruhum değişmiş bakışlarım değişiyor çok mu! Ancak ne yönde ve nasıl değiştiğini sormayın vallahi bende bilmiyorum.

Siyasi gelişmeler, Kılıçdaroğlu'yla aynı kaderi paylaşmak ve nicesi. Yetişemedim sandığa o anlamda aynı kader. Yoksa Recep Bey'le kapışmak gibi bir taktiksel hataya düşmem.

Kendini dinlemenin vakti geldi der ya bir şair. Bilmiyorum hangisi sormayın mevzu o değil zaten. Durup kendinizi dinleyin dostlarım. Ya da eskiden dostum olanlar. Konuşmayın sadece kendinizi dinleyin. Neden mi? Karşınızdakini dinlememekte inat etmeye devam ettiğiniz için. En azından egonuzla mücadele etmek zorunda kalmayıp sizi sizinle bırakırım bu cehennemde.

Yapılanlar, yaşananlar, görülenler, görülmek istenenler ve hayal kırıklıkları artık hepsi yetersiz gelmeye başlıyor bir saatten sonra.


Hayatın anlamını aramaktan ya da bulmaktan söz etmeyeceğim merak etmeyin. Hayatın anlamıyla hiç işim olmaz zira bir anlamı yok bence. Anlamlı olmak zorunda da değil. Bir kek gibi düşünün. Her yaptığınız keke bir anlam yükler misiniz ?


Tanrı için bu dünya olsa olsa bir kek. O da her yaptığı keke anlam yükleme telaşına düşmeyecek kadar meşgul bence.


Şeytana gelecek olursak. İnsanları umutsuzluğa, karamsarlığa sürüklemek için, bir anlam uğruna ömrünü tüketen ve koca bir hiçle karşılaşan insanlık tarihinin en büyük beyinlerinin nasıl çaresizlik içinde azalarak bittiğini görmek için anlam kavramını dünya olgusuna ittirmiştir. Bu benim fikrim. Şeytan uğraşır ancak böyle boş işlerle çünkü. Boş vakti bol olanın boş işi  de bol olur demiş bir düşünür. Yalan! Ben uydurdum vallahi şimdi.


İşte anlam üretmek ve tüketmek bu kadar kolay. Ben size böyle bir söz uydurup, asırlar öncesinde bir büyük beynin ürettiğini ve buyruklarını takip etmenin hayatı kolaşlaştırıp anlamlı kılacağını söylesem kaçınız bana karşı çıkardı.

Hiç.


Kafanız karışmasın dinlere sataşmıyorum bu cümlemle. O kadar cesur değilim. Henüz.

Kısacası çoğu şeyin aslında bir anlamı yok. İnsan dışında. İnsanın her daim bir anlamı vardır. İnsan kendi anlamını kendi yaratır çünkü. Yaratabilme yetisine sahiptir. Tanrı'yı oynayabilen tek canlıdır belki de bu yüzden. Bu yüzden kendi türünü yok etme hakkını kendinde görüyor. Ya da yaratma hakkını.


Tüm bunları düşünmemin tek nedeni Bukowski değil. Üzgünüm Charlie=)
Kendi dertlerinize boğulup, anlam arama telaşında hayatın anlamı, hayatın önemi diye diye kendi öneminizi, insanın önemini unutuyorsunuz. Bunu hatırlarmaktı amacım. Toplulukların, grupların bir önemi olmadığı. İnsanın tek başına bir anlam olduğunu. Bazı reprodüksiyon felsefi teoremler, zorlama neo-akımlar bokumlar ve konjonktürel global lümpen sıfatların devir değiştikçe hiçbir anlam ifade etmediğini, çünkü anlamı bizim yarattığımızı, biz istemediğimiz anda da o çıkardığımız anlamları yok edip, o kavramları anlamsızlığın odağına oturtabilecek kadar "nankör" ve bir  o kadar da yaratıcı olabildiğimizi fark ettiğimiz gün biraz yalnızlığın ve dinginliğin insana ne kadar iyi geldiğini gözle görülür şekilde hissedeceğiz.

Çok sıkıcı bir yazı yazdım evet ama kalem ruhun dilidir. Halet-i ruhiyem ne ise arz-ı halim odur. Kusuruma bakmayın.
Yarın öbür gün neşeli bir anımda yazarım. Hep birlikte güleriz.

Bu yazının da bir anlamı olduğunu mu düşünüyorsunuz hala?
O sizin anlamınız. Ne isterseniz o çıkar;

Görüşmek üzere...

"Anger is one letter short of danger"

Bu lafı geçen gün bir arkadaşımın evinde masanın üzerinde gördüm. Bir not defterinin üzerinde kocaman kırmızı harflerle yazıyordu. Türlü düşüncelere dalmama neden oldu. Gerçekten de tehlikeli düşünceleri körükleyen şey kızgınlık haliymiş. Çok kızgın zamanlar geçiriyorum belki de. Belki de daha fazla haksızlık kaldıramayacak bir durumdayım. Susmak, sabretmek, olgunluk göstermek ve empati. Bunların hepsini sıradan geçiren ben artık bir Budist kadar sabırlı olduğuma kanaat getirdim. Askerliğin de faydası oldu sabırlı olmama zira sabrı zorlayan çok olay yaşıyorsunuz askerken. Hayatım değişik bir şekilde akmaya devam ederken ben artık daha fazla bir şeylere katlanmamaya karar verdim. Bilinçli bir şekilde mi? Hayır. Sanmıyorum. Belki de.

Ancak masalın çirkin ördek yavrusu olmak uzun süre eğlenceli olmayabiliyor. Hayatımın çoğunda bu rolleri üslendim zaten. Anaokulunda başladığım ve ara ara devam ettiğim tiyatro serüvenimin ilk oyunu olan "Pamuk Prenses ve Yedi Cüceler" de bile ne prens oldum ne kral. Ne miydim?

Hayır canım o kadar da değil cüce olmadım. Avcıydım. Zalim, dayanıklı ve umarsız görünen ama bir o kadar da hassas ve vicdan sahibi olan avcı. Tabii insanlar hep katil gözüyle bakarlar. Ta ki avcı prensesi öldürmek yerine bir tavşan öldürüp kötü kalpli kraliçeye onun kalbini götürene kadar. Ancak gene yaranamaz avcı. Adı avcıya çıkmıştır bir kere çünkü.

Hiçbir zaman prens olmaya çalışmadım şu kısacık hayatımda çünkü olmayacak hayaller umutsuzluğun habercisidir. Ancak cüce de olmadım. Olduramadılar deneseler de ki çok az denediler. Prensesle mutlu bir hayat sürmek olmadı ki gayem. Prensesi kurtarmaktı sadece. Tabii o anladı mı bunu izleyicilere sormak lazım. Çünkü sonunda kötü kalpli kraliçe tarafından idam edilme en iyi ihtimalle zindana atılma riski vardı.

Prensesle geçirdiğin vakit sana kendini prens gibi hissettirebilir ya da etraftaki cüceler öyle sanabilir. Ancak avcı her zaman avcı olduğunun farkındadır. Prens olmak gibi bir şeyin ona ne kadar uzak olduğunun ve prensesin isteklerini asla karşılamayacağının, yaptığı tüm fedakarlıkların asla anlaşılamayacağının ve prensesin asla tatmin olmayacağının hep farkındadır. Kimse olmasa da avcı avcı olduğunu asla unutmaz. Prensesi kurtarmaktır onun görevi. Görevini tamamlar ve sonrasını prensese bırakır. Prenses de her masalda olduğu gibi beyaz atlı prensine gider. Avcıya kuru bir teşekkür edip. Avcı neyse ki prenseslerin vefasızlıklarına alışıktır. Karanlık orman yolunda atıyla kaybolur ve şatosuna geri döner.


Kim "hayat, masallardaki gibi değil" demişse halt etmiş. O senin baktığın yere göre değişir halt eden dostum. Sen prens değilken prens rolüne bürünüp hayatına oradan bakarsan hayat tabii ki masal değildir. Ancak avcı ya da cüce de olunabildiğinin farkına varırsan hayat aynı masallardaki gibidir.

Hee unutmadan. Her masal aynı sonla bitmez. Her zaman aynı masal da aynı sonla bitmez. Baktığınız yere göre değişir. Her seferinde başka yerden bakın farkı görün. Sürprizlere hazır olun...

Bu ilk denememdi. Sürç-i lisan ettiysem affola. Affolmazsa da ulaşın bana bir bira ısmarlıyım ödeşelim;)
Görüşmek üzere...

"Bu Kış"

Sabahın puslu ayazında
Hayalin ısıttı beni

 

 

Hayalin de güzeldir hani
Gerçeğinin hayal olduğu kadar

 

Özlemişim seni
Üşüdüm çünkü

 

Bu kış
Hiç olmadığı kadar...

"Sende Kalsın"

 

bırakma

ruhun sende kalsın

aklın sende kalsın

boşver

çok ihtiyacı olan varsa

o gelsin

senden alsın..