Uzun süredir yasaklıydık efenim bildiğiniz üzere. Suyun dibinden çıkıp derin bir nefes alırsınız ya gün ışığını gördüğünüz anda. Öyle bir nefes işte bu yazı.
Projeler arasında boğulurken uykusuz ve düşünceli geçen gecelerde kitap okumak ya da yazı yazmak arasında verdiğim o hayati kararlar sonucu buradayım.
Ağlamaklı bir kadınla dertleştim geçen günlerde..
O kadın benim bir dostumdu. Aşktan, sevgiden ve bunun tek taraflı olmasından dert yanıyordu. Onun gözleri doldukça benim yüreğim doldu belli etmesem de.
Ağlayan kadınlar beni daima mahveder hocam. Ama gerçekten ağlayan kadınlar. Yalandan değil... Kadına yakışır da ağlamak çünkü. Yorar ruhumu bana ağır bir yük gibi gelir. Kendimi onun yerine koyarım anlık da olsa. Bu duygu sağanağı ve ardından gelen parçalı bulutlu hava. Bu kadınlara has bir durum. Ve çok yoğun çok ağır. Canımı yakıyor çok üzülüyorum ne zaman ağlayan bir kadın görsem. Hele ki masumsa bu kadın. Ona onun ona verdiği kadar değer vermeyen birini sevmişse ya da karşısındaki adam onu anlayamıyorsa...
Çaresiz kadınlar, ağlayan bir kaldırımın kenarına çökmüş... Doya doya ama utanmadan... Gizlemeden yüzünü... En çok onlar beni yaralar. Göz göze gelemem onlarla işte. Erkekliğimden utanırım çünkü. Anlarım onu ağlatan bir erkekse halinden. Kokarım, onların aşk dolu ama çaresiz bakışları ok gibi saplanır ciğerlerime nefessiz kalırım o an sessizce.
Sadece gözlerim dolu dolu bakarım bir anlığına da olsa onlara. Yapma ağlama demek gelir içimden ama korkarım bana kızarlar diye ki haklıdır bana kızsa bana ne. Bir kadını ruhuyla baş başa bırakmak gerekir bu zamanlarda.
Ama zor tutarım kendimi. Gel bir bira içelim anlat her şeyi en baştan ama ağlama artık lütfen dememek için. Tabii tabii yanlış anlaşılma riskim de çok. Kafama çanta yeme riskim de. Ama napıyım herkesin bir salaklığı varsa benimki de bu. Salaklık denirse tabii.
Arkadaşım ağlamıyordu evet. Konu buraya nasıl mı geldi? Ağlayan bir kadın gördüm tabii ki. Kaldırımın kenarında. Rimelleri akmış. Tüm umutları yok olmuş akan makyajının bozamadığı bir güzelliğe sahip genç bir kadın. Suçlar bakışlarla cevap verdi benim köpek yavrusu bakışlarıma. Uzaklaştım tabii ki. Ama biliyorum bir gün dayak yiyeceğim ama ne zaman=)
Diyeceksiniz ki sen ağlatmadın mı da böyle dolanıyorsun ortalıkta. Bende ağlattım. Hiçbir zaman bilerek ve isteyerek değil ama. Çünkü ben de çok ağladım. Bilirim. Toplamaya çalışırken dağıtanlardanım ben biraz=)
Aslında bazen dağınık bırakmanın çok daha hayırlı olacağını öğretiyor hayat en civcivli yollardan.
Aşkın saçma olduğuna gerçekten inanmaya başladım. Bukowski'nin ne kadar etkisi var bunda bilmiyorum ama sanırım adam haklı.
Aşk bir kimyasal reaksiyon. Tepkime bitince fokurdayan bir durum olmuyor ve deney sonuçlanıyor. Ama ortaya çıkan şey değil aşk, ortaya çıkan şey her neyse ona doğru gelen süreç aşk bizce.
Sonuç sevgi, bağlılık veya kader. Fark etmez. Süreçmiş bence aslolan. Herhangi bir şey bir şeye dönüşünce dönüştükten sonrası bizi hiçbir zaman ilgilendirmedi. Hep dönüşüm, o sancılı dönem, o bilinmezlikti belki de bizi ilgilendiren.
Ben Ortaçgil dinlemeyi severim mesela. Dinledikten sonrasındaki tatmin duygusunu değil.
Sevişmek gibidir Ortaçgil dinlemek. Girizgahı ne kadar uzunsa o kadar güzeldir o parça. Ama sonucundaki hissiyat değil ki aşk. Aşk o şarkının nakaratı bence, o gitar soloda aşk. Finalde değil...
He ama bazı şarkılar vardır ki yıllar sonra tekrar bir dinlersin daha da derinlemesine. Daha yoğun.. Sindirirsin şarkıyı. Her notasını. Dokunur gibi her yerine sevgilinin. Yıllar sonra alırsın aynı tadı...
Bu konuya nasıl geldik bilemedim ama gözyaşlarımızı bitti mi sandın diyor Mazhar Abi. Çok da haklı=)
E hiçbir şarkı sonsuza dek sürmez. Hee kimi progressive parçalar vardır ama bayılmayın sonlara doğru dikkat edin...
