2 Eylül 2015 Çarşamba

"Çocuk"




Bir fotoğraf karesi neden ağlatır bir insanı böyle?

Küçücük bir beden... Sahile vuran deniz yıldızları misali...

Her bakmaya çalıştığında çocukluğu üşür insanın.

Tek isteği yaşayabilmekti biraz daha o kısacık ömründe... Çok mu zor artık çocuklara kalması bu dünyanın?!

Sahile vuran küçücük çocuklar mı görecektik şuncacık ömrümüzde?!

İnsanlık nerede diye soran varsa hala, söyleyin ona kıyıya vurdu Bodrum açıklarında.

Beni en çok yaralayan ise yüzünü toprağa dönmüş olmasıydı belki de. Bakmıyordu artık yüzümüze.

O küçücük çocuk umudunu çoktan kesmişti bizden.

İçimde bir şeyler koptu, o kuma gömülmüş minik suratı gördüğüm an.

Asker kucağına aldığında onun da yüzünde utanç vardı bizim gibi. Utanıyordu bu kadar küçük bir bedeni taşırken.

Ki bugüne kadar taşıdığı en ağır bedendi o küçücük Suriyeli çocuk. İnsan eziliyordu ağırlığı altında bu cinayetin.

Artık bitse savaşlar.

Kalksa sınırlar.

Kahrolsa şu siyasetçiler ve hırsları.

Gömsek toprağa tüm silahları ve politik çıkarları.

"Oyuncağı" bile olmamalı silahların.

Ne hırslar uğruna...

Ne de çocukluk adına...

                                                Irmak U.