Onu ne kadarınız tanır bilmiyorum ama size beni uzun zamandır hüzünlendiren bir adamdan bahsedeceğim.
Bugün seyirci cezasından dolayı Trabzonspor maçını İnönü'de kadınlar ve çocuklar izledi. İstiklal Marşı okunurken gözleri tribünlere dalan Beşiktaş'ın her daim gülümseyen Portekizli Teknik Direktörü Carlos Carvalhal sessizce ağladı. Neden ağladığını hikayesini bilenler anladı. Onlar da sessizce ağladı. Tıpkı benim yaptığım gibi...
Carvalhal, Türkiye'ye gelmeden önce iki çocuğunu trafik kazasında kaybetti. Bir oğlu olay yerinde ölürken diğeri hastanede kollarının arasında can verdi. Canı çok acıdı, kalbi nasır bağladı. Bir ara her şeyden vazgeçmeyi istedi ama pes etmedi.
Ölmenin kolay olduğu bir zamanda yeniden doğmayı seçti. İki çocuğunun acısını yüreğine gömüp, Beşiktaş’a geldi. Hikayesini takımla yaptığı ilk toplantıda futbolcularına kendisi anlatıp yardım istedi:
"İki oğlumu kaybettikten sonra birçok kez ölmeyi düşündüm. Bana yeniden yaşama şansı verin. Ben buraya ölmeyi reddederek geldim."
İşte bu yüzden bir Galatasaraylı olarak en sevdiğim spor adamı, insan, baba Carlos Carvalhal. Takımı kaybetse de kazansa da kalbimde hep yeri ayrı olacak. O ağladığında benim de gözlerim dolacak...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder